Epidemiology and risk factors of 28-day mortality of hospital-acquired bloodstream infection in Turkish intensive care units: a prospective observational cohort study.

OBJECTIVES: To uncover clinical epidemiology, microbiological characteristics and outcome determinants of hospital-acquired bloodstream infections (HA-BSIs) in Turkish ICU patients. METHODS: The EUROBACT II was a prospective observational multicontinental cohort study. We performed a subanalysis of patients from 24 Turkish ICUs included in this study. Risk factors for mortality were identified using multivariable Cox frailty models. RESULTS: Of 547 patients, 58.7% were male with a median [IQR] age of 68 [55-78]. Most frequent sources of HA-BSIs were intravascular catheter [182, (33.3%)] and lower respiratory tract [175, (32.0%)]. Among isolated pathogens (n = 599), 67.1% were Gram-negative, 21.5% Gram-positive and 11.2% due to fungi. Carbapenem resistance was present in 90.4% of Acinetobacter spp., 53.1% of Klebsiella spp. and 48.8% of Pseudomonas spp. In monobacterial Gram-negative HA-BSIs (n = 329), SOFA score (aHR 1.20, 95% CI 1.14-1.27), carbapenem resistance (aHR 2.46, 95% CI 1.58-3.84), previous myocardial infarction (aHR 1.86, 95% CI 1.12-3.08), COVID-19 admission diagnosis (aHR 2.95, 95% CI 1.25-6.95) and not achieving source control (aHR 2.02, 95% CI 1.15-3.54) were associated with mortality. However, availability of clinical pharmacists (aHR 0.23, 95% CI 0.06-0.90) and source control (aHR 0.46, 95% CI 0.28-0.77) were associated with survival. In monobacterial Gram-positive HA-BSIs (n = 93), SOFA score (aHR 1.29, 95% CI 1.17-1.43) and age (aHR 1.05, 95% CI 1.03-1.08) were associated with mortality, whereas source control (aHR 0.41, 95% CI 0.20-0.87) was associated with survival. CONCLUSIONS: Considering high antimicrobial resistance rate, importance of source control and availability of clinical pharmacists, a multifaceted management programme should be adopted in Turkish ICUs.

Factors affecting the failure of High Flow Nasal Cannula Oxygen therapy in Intensive Care follow-up of COVID-19 Severe Respiratory Failure

AJOL : AimAcute respiratory distress syndrome is the primary clinical problem that requires follow-up at the intensive care units. High Flow Nasal Cannula Oxygen Therapy has become an increasingly popular method by reducing the need for intubation but determining which patient will benefit from High Flow Nasal Cannula Oxygen Therapy is an important issue. Methods Seventy patients who followed up with acute respiratory distress syndrome related COVID-19 treated with High Flow Nasal Cannula Oxygen Systems as initial treatment at the intensive care units were retrospectively review. The primary endpoint of this study is to identify factors correlating with failure (mortality and invasive mechanical ventilator requirement) of High Flow Nasal Cannula Oxygen Therapy in the treatment of COVID-19-related severe ARDS. The secondary aim of this study is to determine the ROX index measured at the 12th hour, which will indicate the need for intubation in critically ill patients followed up with HFNC.Results Advanced age, male gender, and low ROX index were independent variables affecting High Flow Nasal Cannula Oxygen Therapy failure. While mortality was lowest in patients who completed the process with High Flow Nasal Cannula Oxygen Therapy treatment, patients who were intubated early (12-24h) had lower mortality than those who were intubated later (>24h) (Mortality rates were %4,3 ,%65,6 ,%93,3 respectively). The cut-off value for ROX index, which will indicate the need for intubation, was found to be 2.84. ConclusionHigh Flow Nasal Cannula Oxygen Therapy can be an effective treatment method in the follow-up of patients with COVID-19-related severe respiratory failure. Despite this, the requirement for intubation develops in two third of the patients. Early intubation reduces mortality in patients who fail High Flow Nasal Cannula Oxygen Therapy, and the easily calculated ROX index is a useful parameter to determine the need for intubation

Has the Pandemic Changed the Effectiveness of Pressure Ulcer Care in non-COVID Intensive Care Units? A Single-Center Retrospective Study

Objective: Critically ill patients, such as intensive care patients, are highly vulnerable to pressure ulcers (PUs). Due to the increased workforce brought by the COVID-19 pandemic, there have been changes in the number of patients and the quality of follow-up. The primary aim of our study is to examine the effects of the first year of the pandemic on pressure ulcer follow-up and treatment strategies for patients hospitalized in non-COVID intensive care units (ICU). The secondary aim is to examine the effect of nutritional support. Methods: The data of 120 patients who were followed up in the non-COVID ICU for at least 2 weeks between January--March 2021(Group 1) and January--March 2020 (Group 2) and followed up with PUs were retrospectively analyzed. In addition to the demographic data and comorbidities of the patients, admission from the nursing home, stages of PUs at admission, changes in stages, and nutritional parameters were recorded. Results: While an increase in the PU stage was detected in 24 patients in Group 1, no increase in the stage of the wound was observed in Group 2 (32.0 vs 0, p=0.000). The transferrin value measured during hospitalization was found to be lower in Group 1 (1.23 vs 1.43, p=0.008). In Group 1, the prealbumin value decreased (0.9 vs 0.2, p=0.008) on day 15 compared with the hospitalization and C-reactive protein value increased. In Group 2, the albumin value was found to be lower (2.5 vs 2.3, p=0.047) on day 15 compared with the day of hospitalization. Conclusion: In the first year of the pandemic, there was an increase in the existing pressure ulcer stage and a decrease in the nutritional status in patients hospitalized in the ICU for non-COVID reasons. We believe that this might be due to the increased patient care needs and the burnout of healthcare staff due to the COVID pandemic. (English) [ FROM AUTHOR] Amaç: Yoğun bakım hastaları gibi kritik durumdaki hastalar, basınç ülserlerine karşı oldukça savunmasızdır. COVID-19 pandemisinin getirmiş olduğu artmış iş gücü nedeniyle yoğun bakım ünitelerinde takip edilen hasta sayısında ve takip kalitesinde değişiklikler olmuştur. Çalışmamızın birincil amacı, pandeminin ilk yılında artan sağlık ihtiyaçlarının, COVID dışı yoğun bakım ünitelerinde (YBÜ) yatan hastalara yönelik basınç ülseri takip ve tedavi stratejileri üzerindeki etkilerini incelemek, ikincil amacı ise beslenme desteğinin basınç ülserleri üzerine olan etkisini ve bu süreçteki seyrini incelemektir. Gereç ve Yöntem: Ocak--Mart 2021 (Grup 1) ve Ocak--Mart 2020 (Grup 2) tarihlerinde en az iki hafta COVID dışı YBÜ'de izlenen ve basınç ülseri ile takip edilen 120 hastanın verileri geriye dönük olarak incelendi. Hastaların demografik verileri ve komorbiditelerinin yanı sıra bakım evinden kabul edilmiş olması, kabuldeki basınç ülserlerinin evreleri, evrelerdeki değişiklikler, ve beslenme parametreleri kaydedildi. Profesyonel yara bakım ekibi tarafından yara evreleri ve değişimleri kayıt edildi. Bulgular: Grup 1'de 24 hastada bası yarası evresinde artış saptanırken, Grup 2'de yara evresinde artış izlenmedi (32.0'a 0, p=0.000). Hastanede yatış sırasında ölçülen transferrin değeri Grup 1'de daha düşük bulundu (1.23'e karşı 1.43, p=0.008). Grup 1'de yatışa göre 15. günde prealbümin değeri azaldı (0.9'a 0.2;p=0.008), CRP değeri arttı. Grup 2'de albumin değeri yatış gününe göre 15. günde (2.5'e 2.3;p=0.047) daha düşük bulundu. Sonuç: Pandeminin ilk yılında, COVID dışı nedenlerle yoğun bakım ünitesinde yatan hastalarda mevcut basınç ülseri evresinde artış ve beslenme durumunda azalma oldu. Bunun, COVID pandemisi nedeniyle artan hasta bakım ihtiyaçları ve sağlık personelinin tükenmişliğinden kaynaklanabileceğini düşünüyoruz. (Turkish) [ FROM AUTHOR] Copyright of Southern Clinics of Istanbul Eurasia is the property of KARE Publishing and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full . (Copyright applies to all s.)

Yoğun Bakımda COVID-19 Tanılı Gebenin Ízlem ve Tedavisi

Amaç: Yeni tip koronavirüs hastalığının (COVID-19) özellikle Delta varyantı gebe hastaları çok etkilemiştir. Biz bu olguda aşısız hemşire bir gebe hastamızın takip ve tedavisini sunmayı amaçladık. Olgu: Otuz beş yaşında bilinen sistemik hastalığı olmayan 33 haftalık gebe hasta, COVID-19 tanısı aldıktan 10 gün sonra nefes darlığı şikayeti ile yatırılarak servis takibine başlanmış. Hastaya seftriakson, metilprenizolon, enoksiparin ve inhaler tedavi uygulanmış. Yatışının 4. gününde solunum sıkıntısı artan hasta, rezervuarlı maske ile 15 lt/dk’den oksijen desteğine rağmen saturasyonu %86-88 olması üzerine yoğun bakım ünitesine transfer edildi. Yüksek akımlı oksijen tedavisine rağmen desatüre seyreden, kan gazı: Ph: 7,25, pCO2 : 66,7, pO2 : 48,2, lac: 1,8, sO2 : 83 olan ve bilateral akciğer tutulumu olan CO-RADS5 kabul edilen hastada yoğun bakıma yatışının 8. saatinde ilgili branşların ortak değerlendirmesi ile sezaryan kararı alındı. Post-sezeryan hasta entübe şekilde YBÜ’ye transferi sağlandı. Çocuk sağlıklı idi ve pediyatri ekibince takibine başlandı. Hastaya SIMV mod FiO2 : 80, peep: 10/22 mekanik ventilasyon desteği verildi. Midozalam ve remifentanil ile derin sedasyon sağlandı, 2 gün roküronyum infüzyonu verildi. Post-sezeryan 6. saatte pron pozisyonuna alındı. Hastaya toplamda 3 gün 12-16 saat arası pron pozisyon uygulanabildi. Bu şekilde kan gazı Ph: 7,42, pCO2 : 34, pO2 : 62, lac: 3,2, SO2 : 92,7, P/F oranı: 95 idi. Hastaya deltakortil, antikoagülan ve inhaler tedavi uygulandı. Seftriakson tedavisi devam edildi. MAS açısından yakın takip edildi. Tablo 1’de yer alan kan tetkikleri istendi. Anti-sitokin tedaviye gerek olmadı. Destek tedavisine ihtiyacı giderek azalan hasta yatışının 8. günü kontrollü şekilde ekstübe edildi. Ekstübasyon sonrası 4 gün daha HFNC desteği alan hasta, yoğun bakıma yatışının 13. gününde nazal kanül desteği ile göğüs hastalıkları servisine devredildi. Sonuç: COVID-19 tanılı gebe hastanın doğum kararı, annede tedavinin seyrini değiştirebilmektedir. Bu olguda erken doğum, erken entübasyon ve erken ekstübasyon kararının survey üzerine olan olumlu etkisine vurgu yapmayı amaçladık. Entübasyondan sonra gaz değişimi belirgin düzeldi. Ekstübasyondan sonra HFNC desteği ile hem weaning başarısı artırıldı hem gelişebilecek koplikasyonlardan hasta korunmuş oldu. (Turkish) [ FROM AUTHOR] Copyright of Turkish Journal of Intensive Care is the property of Galenos Yayinevi Tic. LTD. STI and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full . (Copyright applies to all s.)

Pandemi, COVID-19 Dışı Yoğun Bakım Ünitelerinde Bası Yarası Bakımının Etkinliğini Değiştirdi mi? Tek Merkezli Retrospektif Çalışma

Amaç: Yoğun bakım hastaları gibi kritik durumdaki hastalar, basınç ülserlerine (PU) karşı oldukça savunmasızdır. COVID-19 pandemisi nedeniyle yoğun bakım ünitelerinde (YBÜ) takip edilen hasta sayısında ve kalitesinde değişiklikler olmuştur. Çalışmamızın birincil amacı, pandeminin ilk yılında artan sağlık ihtiyaçlarının, COVID-19 dışı yoğun bakım ünitelerinde yatan hastalara yönelik PU takip ve tedavi stratejileri üzerindeki etkilerini incelemek, sekonder amacı ise PU oluşumunu dolaylı yoldan etkileyen nütrisyon desteğinin bu süreçte nasıl etkilendiğini saptamaktır. Gereç ve Yöntem: En az iki hafta COVID-19 dışı YBÜ’de izlenen ve PU tanısı ile yatırılan tüm yoğun bakım hastaları iki gruba ayrıldı. Grup 1 Ocak-Mart 2021 arası, Grup 2 Ocak-Mart 2020 arasıdır. Basınç ülseri olan hastaların kayıtları tutulmuştur. Basınç ülserlerinin evreleri, evrelerdeki değişiklikler, nütrisyon parametreleri ve bakım evi hastaları varlığı kaydedildi. Verilerimiz yorumlanırken hastanemiz YBÜ çalışanlarına uygulanan tükenmişlik anketinden yararlanıldı. Bulgular: Grup 1’de 24 hastada bası yarası evresinde artış saptanırken, Grup 2’de yara evresinde artış izlenmedi (32,0’a 0, p=0,000) (Tablo 3). Grup 1 de bakım evi hastaları daha fazla idi (%41,3 vs %22,2, p=0,025) (Tablo 1). Hastanede yatış sırasında ölçülen transferrin değeri Grup 1’de daha düşük bulundu (1.,23’e karşı 1,43, p=0,008). Grup 1’de yatışa göre 15. günde prealbümin değeri azaldı (0,9’a 0,2;p=0,008), CRP değeri arttı. Grup 2’de albümin değeri yatış gününe göre 15. günde (2,5’e 2,3;p=0,047) daha düşük bulundu. Nütrisyon verileri Tablo 3'te verildi.Çalışmaya dahil edilen tüm hastaların mortalite oranı %73,3 olup her iki grup birbirine benzer idi. Sonuç: Pandeminin birinci yılında COVID-19 dışı nedenlerle yoğun bakım ünitesinde yatan hastaların mevcut PU evresinde artış ve nütrisyonel statusunda gerileme meydana gelmiştir. Bunun nedeni COVID-19 pandemisi ile birlikte artan bakım gereksinimlerine ile sağlık personellerinin tükenmişliğine bağlı olabileceğini düşünmekteyiz. (Turkish) [ FROM AUTHOR] Copyright of Turkish Journal of Intensive Care is the property of Galenos Yayinevi Tic. LTD. STI and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full . (Copyright applies to all s.)

COVID ve Non-COVID Yoğun Bakımlarda Glisemik Kontrol Nokta Prevelans Çalışması

Amaç: Kan şekeri (KŞ) disregülasyonu kritik hastaların mortalitesi ile bağımsız ilişkilidir. Ancak yoğun bakım ünitelerinde diyabetik ve nondiyabetik olgularda glisemik kontrolün hedeflenen seviyelerde tutulması güçtür. Kartal Dr. Lütfi Kırdar Şehir Hastanesi’nde yatarak tedavi görmekte olan hastalarda glisemik kontrolü değerlendirmek amacıyla noktaprevalans çalışması planlanmıştır. Etik kurul onayı alınmıştır. Gereç ve Yöntem: Hastaların demografik verileri, beslenme şekillleri, diyabet varlığı, insülin tedavisi, steroid kullanımı son 24 saatte parmak ucundan ölçülen en yüksek, en düşük KŞ düzeyi ve gün içinde regülasyon seyri standart veri forumuna kaydedilerek değerlendirildi. Bulgular: Çalışma günü hastanemizde yatan 35 COVID (C-YB) ve 72 NonCOVID yoğun bakım (NC-YB) hastasının %52,3’ü kadın idi. Hastaların %30,2’sinde diyabet tanısı mevcuttu. %9,3’ü insülin infüzyon tedavisi, %12,1’i uzun etkili insülin tedavisi almakta idi. %11,2’si oral, %12,1’i Peg, %43,9’u NG, %8,4’ü TPN ile besleniyordu. Ístatistik sonuçlarına bakıldığında;hastaların ortalama KŞ değeri 158 mg/dL olarak ölçüldü, tüm hastaların %29,9’unda glisemik disregülasyon ve %6,9’unda hipoglisemi tespit edildi. Hipoglisemi gelişen hastaların hepsi insülin tedavisi almakta olan NC-YB hastaları idi (Tablo 1). C-YB’de %28,6 (n=10) hastanın KŞ’nin regüle olmadığı, NC-YB’de %30,6 (n=22) hastanın KŞ’nin regüle olmadığı tespit edildi. Íki grup arasında KŞ disregülasyonu açısından oranlar benzerdi (p=0,510). C-YB’de disregülasyon ile steroid kullanımı arasında ve NC-YB’de disregülasyon ile diyabet varlığı arasında korelasyon tespit edildi (p<0,05). Kan şekeri disregülasyonu ile beslenme şekli arasında istatistiksel olarak anlamlı ilişki yoktu. Sonuç: NICE-SUGAR çalışması, sıkı glisemik kontrolün sağkalıma yararının olmadığını hatta hipoglisemi ataklarının (%17 oranında görülmüş) mortaliteyi artırdığını göstermiş ve tıp camiasında yankı uyandırmıştır. Aygencel ve ark.’nın glisemik kontrolün yoğun bakım mortalitesi üzerine etkisini değerlendirmek üzere yaptığı çalışmada hipoglisemi sıklığı %38 ve ortalama kan şekeri değerleri 138 mg/dL olarak ölçülmüştür. Biz kliniğimizde KŞ 140-180 mg/dL arasında tutmaya hedeflediğmiz protokolle daha az hipoglisemi ve disregülasyon geliştiğini gördük. Gündemde belli glikoz hedefinin tüm hastalar için her zaman optimal olmayabileceği glikoz kontrolünün bireyselleştirilmesi tartışılabilir ancak rutin işleyişte her kliniğin kendi KŞ algoritmasını oluşturup, kullanması iyi bir metabolik kontrol için gereklilik olduğu kanaatindeyiz. (Turkish) [ FROM AUTHOR] Copyright of Turkish Journal of Intensive Care is the property of Galenos Yayinevi Tic. LTD. STI and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full . (Copyright applies to all s.)

Clinical Outcomes and Independent Risk Factors for 90-Day Mortality in Critically Ill Patients with Respiratory Failure Infected with SARS-CoV-2: A Multicenter Study in Turkish Intensive Care Units.

BACKGROUND: There are limited data on the long-term outcomes of COVID-19 from different parts of the world. AIMS: To determine risk factors of 90-day mortality in critically ill patients in Turkish intensive care units (ICUs), with respiratory failure. STUDY DESIGN: Retrospective, observational cohort. METHODS: Patients with laboratory-confirmed COVID-19 and who had been followed up in the ICUs with respiratory failure for more than 24 hours were included in the study. Their demographics, clinical characteristics, laboratory variables, treatment protocols, and survival data were recorded. RESULTS: A total of 421 patients were included. The median age was 67 (IQR: 57-76) years, and 251 patients (59.6%) were men. The 90-day mortality rate was 55.1%. The factors independently associated with 90-day mortality were invasive mechanical ventilation (IMV) (HR 4.09 [95% CI: [2.20-7.63], P < .001), lactate level >2 mmol/L (2.78 [1.93-4.01], P < .001), age ≥60 years (2.45 [1.48-4.06)], P < .001), cardiac arrhythmia during ICU stay (2.01 [1.27-3.20], P = .003), vasopressor treatment (1.94 [1.32-2.84], P = .001), positive fluid balance of ≥600 mL/day (1.68 [1.21-2.34], P = .002), PaO2/FiO2 ratio of ≤150 mmHg (1.66 [1.18-2.32], P = .003), and ECOG score ≥1 (1.42 [1.00-2.02], P = .050). CONCLUSION: Long-term mortality was high in critically ill patients with COVID-19 hospitalized in intensive care units in Turkey. Invasive mechanical ventilation, lactate level, age, cardiac arrhythmia, vasopressor therapy, positive fluid balance, severe hypoxemia and ECOG score were the independent risk factors for 90-day mortality.